Сағынышты мен бұрын түсінбегем, Туған жерді түсімде күнде көрем

Ұлы Абайға
Мен жазайын дәріптеп сөздің сарасын,
Өлең жазған айырып ақ пен қарасын.
Айтқан сөзі бұлақтан аққан тамшыдай,
Ерекше тұлға – қазақтың ұлы данасын.
Ардақты Абай, ақындардың ақыны,
Әділдікті жақтаумен халықтың болған жақыны.
Аманатың түгелдей ұрпағыңа жетті міне
Ғибратпен жазған өлеңі, түйінделген ақылы.
Қалдырды жазып, қырық бес қарасөздерін,
Үйреніп алғаш, аударған шетел тілдерін.
Шындықты жазды, қазақтың ойлап тағдырын,
Атаның емес, баласы болып адамның.

Сағыныш
Сыныпты бітіргенде сегізінші
Сезіндім мен өзімді үлкен кісі.
Ата - ана мен бауырға көмектесіп,
Жасаймын деп қолымнан келген істі.
Әсем қала Алматыға жол тарттым,
Еңбек етіп, оның да көзін таптым,
Өзге ортада, өзге жерде жүргенде
Ол жақтан да адал жүрек дос таптым.
Уақыт өтті, сағындырды ауылды,
Сағындырды достар менен бауырды.
Баса алмады, баса алмады ешнәрсе де
Жүректегі Сағыныш дауылымды.
Сағынышты мен бұрын түсінбегем,
Туған жерді түсімде күнде көрем.
Көп ойладым, туған жер, ата - анамды,
Ұзамай - ақ Таразға қайтқым келген.

Ауылым
Тым аяулы мекен бұл, қойнауы құт,
Қоныстанған бұл жерге көптеген жұрт.
Аталады ауылым Көкбастау деп,
Көк аспанын ешқашан жаппаған бұлт.
Имандылық белгісі - мешіті бар тамаша,
Көз тартады алыстан, жайнап тұр бала - бақша.
Қажеттінің бәрі де табылады ауылда,
Емхананың жанында мектебі тұр жараса.
Туған өлке көркейсінші, дәулетпенен бақ дарып,
Қуанамын дамуына достарыммен шаттанып.
Береке мен бірлігі, ынтымағы жарасқан,
Біздің ауыл осы - деп, айта аламын мақтанып!