Бұт - борбайыңды шөпке жырғызып, жалаңаш жүрген сенің тіршілігің құрысын

Көлшік маңындағы көгалда бақа мен кірпі бір-бірінің түрін көріп, қайран қалысыпты. Көзі бадырайып, жүрегі лүпілдеген бақа:
         — Тұла бойың түгел тікенек, не деген тұрпайысың! – депті кірпіге, бақаға батпай бұйығып тұрған кірпі:
         — Өзгелердің көзінше тұла бойын тыртитып сенің түрің де келісіп тұр екен! Түріңді көргенде, денемнің түршіккенін-ші! – деп, тікенектерін тікірейтіп, тұмсығын тыжырайтып, күліп жіберіпті.
         Екі аяғымен жер тіреп, еңсесін көтеріп, көлбақа іштей сескенсе де есесін жібергісі келмей:
         — Осы көкмайсаға бір аунамай, өмір бойы тікенек арқалаған тіршілігің құрысын! – депті көмейі бүлкілдеп.
         — Бұт-борбайыңды шөпке жырғызып, жалаңаш жүрген сенің тіршілігің құрысын! – депті, кірпі тікенек арқасын шегірге үйкеп-үйкеп қойып.
         Бақа сол тікенек өзіне қадалғандай қаймығып, былай деп бақылдай жөнеліпті:
         Жан сая деп білгенім,
         Жалғыз ғана көл менің.
         Жап-жалаңаш жүргенім,
         Жай-мәнісі сол менің.
         Жалынайын мен кімге,
         Жан қысылса әрдайым.
         Суға дереу сүңгуге
         Жалаңашпын дап-дайын...
Бақа жайын түсінген кірпі де қыртысы жазылып, тіл қатыпты:
       Бар шыныңды бүкпеген,
       Біреу көрсе бүктелем,
       Өлі-тірім сезілмей.
       Домаланған тікенге
       Көзі барлар жолай ма!
       Көне қоймас икемге
       Мен бір жатқан шоңайна!
       Жыланды да жабысып,
       Жылжытпаудың ебі - осы.
       Қамшыласа алысып,
       Қан болады денесі!
         Кірпі соны айтып, жылан ұстағандай жиырыла қойыпты, бақа шоп етіп суға сүңгіп кетіпті.