М. Мақатаевтың Аққулар ұйықтағанда поэмасынан кейінгі ой
Бір бала өсті аққулы көл жағасында,
Анасы қамқор еді баласына.
Бір күні бала өте қатты ауырды,
Қарт айтты: Аққудың қаныменен оны аласта .
Ана он ойланып, мың толғанды,
Аққуды атпақ болғанды.
Аққудың келіп жанына,
Мылтығын алып қомданды.
Тарс еткізіп атты да,
Аққу сезбей қатты да.
Құс киесі соншалық,
Жынданып кетті сорлы ана.
Мұқағалиға
Нәр бердің, күш бердің қазақтарға,
Сөзіңмен сусындаттың барлығын да.
Ақындық сөздеріңмен қуат бердің,
Әр сөзіңде жатқан бір даналық бар.
Үлгілі ақынсың сен пір тұтатын,
Болашақты ойлатар сөздеріңмен.
Барлығын түзу жолға саласың сен,
Әр сөзді астарлатып айтқаныңмен.