Тұманбай Молдағалиев өлеңі
Асыл ұстазға
(Мұқан Иманжановқа ескерткіш)
Оркестр! Тарт қаралы күйіңді,
Күңірен!
Қоштасты асыл жан
Көктемнің гүлімен, күнімен.
Көктеген алма ағаш
Айрылды бүрінен.
Оркестр! Күңірен!
Аға, Асыл аға,
Жылап өлең жазуды
Білмеуші ем.
Жырлап ем гүлді әсем,
Оқушы ең оны күнде сен.
Қаныммен жазылды бұл өлең
Көз жасым қағазға төгілді.
Оркестр! Күңірен! Күңірен!
Бүгін жырлаймын өлімді.
Ұстазым, өзіңе сиындым,
Алдыңа апарып балапан жырымды.
Бүгін мұңды жыр
Қағазға құйылды,
Жүрегім кеудемді жиі ұрды.
Көз жасы! Төгілер мөлдіреп...
Шіркін - ай, тірілер болсаң сен.
Қуанар жүз жүрек, мың жүрек,
Ұяңа қайтадан қонсаң сен.
Өзіңді өшпейтін от деп ем,
Солмайтын гүл деп далада.
Бір дыбыс келеді
Өмірде сені жоқ деген,
Алдайды ол, сенбеймін, жан аға!
Мінеки, столың отырған,
Мінеки, қаламың қашанғы.
Сен жоқсың, бірақ та,
Шәкіртің көзіне жас алды.
Тәйірі, сөз бе екен көз жасы,
Сүймеуші ең жылауды, сықтауды.
Аяныш асыл жан қазасы,
Өлім көтермейді құптауды,
Сен жоқта жазылды бұл өлең,
Бірақ та өзіңе арналды.
Оқысаң – мазақтап күлер ең,
Сүймеуші ең жылауды, сарнауды.
Алдымда тұр, міне, өр тұлғаң,
Күлімдеп қарайсың сен маған.
Өмір тұр алдымда құлпырған,
Оркестр! Өшір үніңді сарнаған.
Сүюші ең көгілдір көгіңді,
Сүюші ең бұлағын даланың.
Сүюші ең елжіреп еліңді,
Сүюші ең көктемнің самалын.
Дариға, сол күндер өтті ғой,
Барады тал бойым қалтырап.
Мезгілсіз үзілді –
Үзілді көкпеңбек жапырақ.
Мұңданды достарың, шәкіртің
Әкеліп гүлдерін, веногін.
Қайтсін бірақ оны өлім
Күн келіп тұр, әне, аспанда,
Келеді жас көктем гүл алып.
Отырғам жоқ, бірақ қуанып,
Қайғының ізі бар жас жанда.
Жүруші ең арманды арқалап,
Жарқылдап ортада жүруші ең.
Қайда сол жалынды махаббат,
Қайдасың, қайдасың бүгін сен.
Іздедім, өлеңмен тербедім,
Денеңді қияды жерге кім.
Аяулы ұстазым, өзіңді
Кеудемде жерледім.
Тұманбай Молдағалиев басқа өлеңдері