Ақша бұлт жаспен жуып көздің нұрын,
Алатау жұбатады өз мұңлығын.
Алма төс, алтын зерлі бұл шаһардың,
Азабы ауырлаған.
Сездім бүгін.
Үйіріліп ерте соқты тағдыр күзі,
Алматы – Алатаудың жалғыз қызы.
Сол қыздың қыстығып бір өксігені,
Секілді жылап ұшқан қаздың жыры.
Адыра қап күймедегі мандатымыз,
Алынбай биде кегі, ханда ақымыз.
Жырымды тыңдамайды жылап айтқан,
Солқылдап жатыр үнсіз Алматы – қыз.
Шығыстан соққан дауыл қарға ұласып,
Қалды ма тағы дауға зарлы басың.
Мен емес!
Сені мұнда талақ еткен
Жыласа, зар еңіреп хан жыласын!
Қып-қызыл намысыңды ит ап қашып,
Құзғындар жетті тағы қипақтасып...
...Тізесін құшып жатқан Алматының,
Алатау қояды үнсіз сипап басын.