Аспантаудан асып көктің дерегі,
Аспан жаққа қашып кеткім келеді.
Айғайтастан дауыс салсам жаңғыртып,
Мақпал түндер көкке жеттің демеді.
Қайнар жақтан қайнар іздеп шөл басар,
Жұбанышым бола алмаса ол да аса,
Көктемді іздеп кетер ме еді жылыстап,
Қыран шыңдар қанаттарын қомдаса.
Биікке олар ұмтылса егер дәл мендей,
Жете алмайтын, төзе алмайтын дәрмен кей,
Шайтанкөлдің құдіретін аңсармын,
Сайқал мұңның суретімен әрленбей.
Әлем тұрса, жаным тұрса асқақ қыз,
Біраз жолды бірге жүріп тастаппыз.
Көңіл сенің көйлегіңді жұлмалап,
Өмір сенің өлеңіңе тастапты із.
Сол өлеңді мәңгі дос деп сайлап тек,
Сол ізбенен жүрегіңді айға ап кеп,
Маған жазған хаттарыңды, мақпал түн,
Аспантаудың мұздығына байлап кет.
Сол мұздықта жаным қалсын жаурап бір,
Ақ қарына ақ көңілім аунап құр,
Шайтанкөлге сіңіп кеткен жастарым,
Мұзға айналып, Аспантаудан баурап тұр.
Өзім тұрмын мұз-сүңгілер пішінде,
Сол биіктен сен де жаным кішірме.
Сен жыларсың, сол мұздықтар ерісе,
Жылап келіп, жылап кету үшін де...