Жолбарыс бір Түлкіні ұстап алады. Түлкі құйрығын бұлаңдатып, тұмсығын жоғары көтеріп:
— Мені жей алмайсың! Мен осы орманға қожалық етуге келгенмін, – дейді.
Жолбарыс Түлкіге олай бір, былай бір қарап, сенбей:
— Мүмкін емес, – дейді.
— Сенбесең, менімен бірге орманға жүр. Ондағы барлық аңдардың менен қалай қорқатынын өз көзіңмен көр, – дейді Түлкі.
— Жарайды, көрсек көрейік! – дейді Жолбарыс.
Түлкі Жолбарыстың алдына түсіп, аяқтарын паңдана басып жүріп отырады. Жолбарысты көрген аңдар мен құстар зәресі ұшып, тым-тырақай қашады, үңгір мен індеріне тығылады, құстар ұяларын тастай, аспанға ұшады. Сонда қу Түлкі тұмсығын онан сайын көтере түсіп:
— Ал, енді көзің жеткен шығар! Менен қорықпайтын жан бар ма екен?–дейді.
— Иә, сен шынында да айбарлы екенсің, – деп Жолбарыс жайына кетіпті.